Wat is de norm?
Als je mijn directe omgeving vraagt om mijn persoonlijke kenmerken weer te geven, ben ik altijd verrast over de antwoorden. Zo zien twee collega’s het anders. De ene noemt mij een chaoot en makkelijk. De ander kan zich daar niet in vinden en ik weet dat zij denkt dat ik alles onder controle heb en mijn werk serieus neem.
Het grappige is, beiden is waar. Volgens mij draait het grotendeels om de interpretatie van de ander van wat jij brengt in de wereld. De eigen bedachte norm van wat waar is en in welk hokje je past – inclusief oordeel.
Persoonlijkheidstest
Terwijl ik gisteren een persoonlijkheidstest voor mijn man over zijn arbeidstoekomst in vul, raak ik zelf ook de draad even kwijt. In welk hokje past Sander? Welke interpretatie heb ik op zijn persoonlijke kenmerken en wat denk ik dat zijn drijfveren zijn?
Door de test kijk ik weer dankbaar naar de tijd dat mijn man ons gezin financiële zekerheid gaf in zijn vorige baan als bankier. Tegelijkertijd word ik geconfronteerd met een verleden waarbij hij eigenlijk een ongelukkige en overbetaalde ambtenaar was. Ofwel, een tijd waarin hij als bankier door de wereld wordt uitgekotst en ontdekt dat geld geen vervulling brengt, maar er ondertussen aan vast zit.
Ik ben blij dat hij opnieuw kijkt welke weg hij in kan slaan met nieuwe perspectieven en uitdagingen. En ik? Ik mag daar dan slechts een mening over hebben, mijzelf corrigeren op irreële gedachten en wereldse hokjes en dan weer in vertrouwen naar kijken.
De norm van God zorgt voor een betere versie van onszelf, dus stelling nemen in zijn geboden kan geen kwaad.
Kwaliteiten ontdekken
Zo leer ik van de vraag of mijn man kwaliteiten bezit om anderen te motiveren of dat hij ervoor kiest om de risico’s te laten zien. Ik twijfel. Mocht hij politieagent willen worden, dan doet hij het best goed! Hij is een rechtvaardig man die onze jongens uiteindelijk laat doen wat hij wil. Ok, moet ik er wel bij vertellen dat ze anders kunnen fluiten naar hun zakgeld. Best motiverend toch? Of valt dat meer onder de andere, soort van dreigende, categorie?
Ik stop mijn man graag in beide hokjes. Ik geloof dat ik dat ook het aantrekkelijkst vind en het onze relatie spannend en vooruitstrevend houdt. Als mens heb ik altijd al moeite gehad met wereldse normeringen en vastgeroeste denkwijzen. Het komt vast door mijn ietwat liberale denkgeest. Ik ben perfectly imperfect en jij bent dat ook. Dus weet dat en hou ervan! Punt.
O nee, komma. Alles is mogelijk, is mijn motto. Ik ben in ieder geval nog lang niet uitgeleerd en door God ontdek ik steeds iets nieuws in mijzelf.
Jezus denkt niet in hokjes
De norm van God zorgt voor een betere versie van onszelf, dus stelling nemen in zijn geboden kan geen kwaad. Dat is niet alleen beter voor jezelf, maar ook voor de wereld om je heen. God is namelijk als enige bij machte om ons zowel te motiveren als ons de risico’s te laten zien.
Hou van God en hou van je naaste als jezelf. Dat vraagt Jezus van ons. Is het niet zo dat hij met dat tweede punt laat zien om buiten oordeel en hokjes te blijven kijken? Om vanuit Gods ogen de ander te zien?
Wellicht spring ik in deze blog van de hak op de tak. Dat van die chaoot, daar moet ik mijn collega dan toch gelijk in geven. Maar, ik ben bijzonder serieus wat Jezus betreft.
Laten we vooral die God aanbidden, die onze talenten ontwikkeld en ons bijschaaft. Hij die ons in de tussentijd volledig liefheeft om wie we zijn, zonder hokjes, stempels, gebreken en eigenaardigheden. Wat ik ook invul bij die test en wat dat ook losmaakt bij mijn man, ik zal bij de opmerkingen opschrijven wat voor enorme zekerheid dat voor zijn toekomst geeft.