Onze woorden kunnen we kiezen, maar mild reageren blijkt momenteel wereldwijd een hele kunst. Vaak trekken we een gebrek van een ander niet of willen we juist een gebrek in onszelf verbloemen. Gezien ons menselijk verlangen om onze omgeving te begrijpen, voegt agressie volgens mij niets toe. Overal ter wereld legt corona pijn en noodzaak bloot, maar worden ook foute immorele zaken goedgepraat. We hebben te waken om gif niet in te nemen en te spuien. Persoonlijk kan ik wel eens misselijk worden van sociale interacties met een dreigende energie. Aangezien ik Gods vrije keus ondersteun en de liefde zoek, het liefst zo comfortabel mogelijk, past geweld en een (kleinerende) stelligheid niet in mijn straatje.
Zelfonderzoek
De beroemde regel uit de Bijbel, maar die bijvoorbeeld ook filosoof Confucius en Mohammed ons leerden, is de ander te behandelen als jezelf. Leef je in, toon begrip en help waar nodig. Deze les moet ik tijdens lockdown mijn jongens ook helpen herinneren. Wanneer ze in hun “alleen-op-de-wereld modus” zitten en ik weer eens de afwasmachine zelf sta uit te ruimen en word uitgedaagd om met vriendelijke woorden helder te maken dat een werkdag gamen niet echt de bedoeling is. Begrip tonen voor de ander, geeft vrede. Echter wil ik zelf ook graag wat begrip bij het aanvullen van het toiletpapier, het gebruiken van een trekkertje na het douchen en het huisvuil deponeren in de juiste kliko. Een zoveelste lockdown vraagt extra geduld en liefdevolle correctie. Al is verplicht binnen zitten natuurlijk veel erger voor mijn jongens dan voor mij. “Hou begrip, Linda.” In de bloei van je leven zomaar een jaar ontwikkeling in sport, sociale contacten, school, feestjes en plezier missen. “Hou begrip.” Deze veranderingen vragen iets nieuws en zo probeer ik thuis, net als al die andere gezinnen, uit wat werkt. Waarbij ik vooral ontdek wat niet werkt en dat is hard schreeuwen of in je verongelijkte bubbel blijven hangen.
Mildheid
Volgens een van de ongeveer twee honderd vijftig uitspraken van Jezus in de Bijbel is het voornaamste dat je niemand af schrijft. Een hele simpele opsteker in deze tijd, waarbij we uitgedaagd worden om wat meer om ons heen kijken en minder hard te schreeuwen. Scherpe woorden komen namelijk als een boemerang op je terug. Zo leer ik veel van wat ik schrijf of zeg. Ook kom ik wel eens terug op mijn eigen mening. Dit gebeurt bij mij juist wanneer een ander in liefde blijft. Daar gaat zoveel vrijheid van uit, dat ik dan ruimte ervaar om te kijken. In onze Nederlandse cultuur van christelijk geloof, hoort die vrijheid ook. Onze minister President nodigt ons niet voor niets uit om naar onze eigen verantwoordelijkheden en respect te kijken, waarbij we dit allen op onze eigen manier invullen. Zelfs in deze moderne tijd halen we lessen uit de Bijbel. Zo herinner ik mij de woorden uit Mattheüs waarin staat dat iedereen krijgt wat hij aankan, dus verdienen we ook dezelfde waardering.
Grenzen
Ik doe mijn best, maar waardeer soms echt niet alles en iedereen. Het is zo menselijk dat zovelen, zelfs heel subtiel, een schuldige zoeken. Ik wil vooral kijken naar iets dat beter maakt, maar kijk soms met schaamte en onbegrip naar medechristenen wereldwijd. Het leven is een wedloop en iedereen heeft zijn eigen hobbels te nemen of je nu gelooft of niet. Een mens kan niet voorbij zijn eigen gevoelens die signalen afgeven. Alleen hebben we wel te onthouden dat wat uit ons komt ook in twijfel getrokken mag worden. Er is namelijk een ding dat ik zeker weet en dat is dat ik niet alles zeker weet. Hoe diep we ook naar geluk en heling hunkeren en daarin onszelf en anderen ter discussie blijven stellen, we blijven leren. In die twijfels kom ik juist dieper in mijn ziel en volgens mij, dichter bij de God in mijzelf. Door niet zoveel te schreeuwen, maar in stilte te zijn en de verbinding te zoeken. Liefde heelt nu eenmaal gebroken harten. Het werkt aan angsten, duistere deeltjes en zogenaamde veilige muurtjes om ons hart.
Het wonder van genade is misschien wel dat je kunt geven wat je nooit hebt gekregen.
Soms ben ik echt te moe om aan zelfonderzoek te doen. Dan vlucht ik weg en functioneer ik door mijn persoonlijke beschermers in te zetten voor instant geluk. Corona maakt dit zichtbaar, dus nee voor niemand is corona makkelijk. Hoeveel vrees ik ook heb, God geeft altijd genade en zorgt dat ik tot meer in staat ben. Ooit schreef ik in een eerdere blog dat ‘je niet kan geven wat je niet hebt’. Daar kan ik nu iets aan toevoegen. Het wonder van genade is misschien wel dat je kunt geven wat je nooit hebt gekregen. Het is Gods genade en daarin geloven, verandert voor mij alles. Pas sprak mijn vriendin op de crematie van haar echtgenoot de volgende zin: “doordat ik het geloof, weet ik het zeker.”
Door deze uitspraak ontstaat ineens meer begrip voor mijzelf én voor mensen die anders geloven. Geloven is volgens mij namelijk niks hooghartigs. Daarom wens ik iedereen kracht en vrede toe wanneer je in een storm op de proef wordt gesteld. Vaak snap je achteraf pas waarom iets was en hoe het anders kon. En terwijl ik zo lekker alle kanten op waai en jij ook vast wel eens dikke tegenwind ervaart, stel ik voor dat we de rust bewaken. Ik hou in ieder geval voorlopig weer eens mijn mond. God brengt mij tot zwijgen en wellicht andere stormen ook.