In de haven van Hamburg arriveert een groot cruiseschip. Een dek vol mensen maakt foto’s en zij schrikken niet als de scheepstoeter drie keer luidt. Je raadt het al, ik schrik wel. Mijn thee ligt half over het terras waar ik zit en ik lach. Wat lijk ik toch op mijn omaatje. Ze leeft niet meer, maar haar schrikreactie leeft in mij. Niet vanwege een slecht geweten, maar door mijn dromerige geest schrik ik mij dagelijks te pletter bij onverwachtse verschijningen, luid getoeter of ander spontaan lawaai. Schrikken doe ik ook nog vaak van het nieuws en al dat wereldleed.…
Is dat even schrikken
