Linda Klinkenberg woorden van geloof

Posts Tagged‘kinderen’

Wat je zegt, ben je zelf

Onze woorden kunnen we kiezen, maar mild reageren blijkt momenteel wereldwijd een hele kunst. Vaak trekken we een gebrek van een ander niet of willen we juist een gebrek in onszelf verbloemen. Gezien ons menselijk verlangen om onze omgeving te begrijpen, voegt agressie volgens mij niets toe. Overal ter wereld legt corona pijn en noodzaak bloot, maar worden ook foute immorele zaken goedgepraat. We hebben te waken om gif niet in te nemen en te spuien. Persoonlijk kan ik wel eens misselijk worden van sociale interacties met een dreigende energie. Aangezien ik Gods vrije keus ondersteun en de liefde zoek, het…

Continue Reading

Tafelmanieren

Soep, ik hou ervan. Ieder weekend brouw ik een pannetje, waarbij zoon Sem vooral uitkijkt naar mijn winterse variaties. Bij de soep serveer ik altijd een té groot assortiment belegde broodjes. Ja, ik hou van veel. Het zit ook in mijn meisjesnaam, Van der Meer. Wat ik ook op tafel zet, steevast maak ik meer dan we op kunnen. Eten is voor mij een feestje en persoonlijk kijk ik uit naar ons avondmaal. Het is een rustmoment, zonder telefoon en altijd iets gemeenschappelijks. Zo ook de zaterdag waarop mijn linzensoepje is goedgekeurd door een gast aan tafel. Of de vriend…

Continue Reading

Kerstengel

Met beleid hangt Eefje het glazen engeltje in de boom. Het krijgt daar een gewone plek. Het engeltje schittert en buigt zo nodig mee, zonder te vallen. Vreugde ervaart zij vooral door bij het licht te zitten en dierbare dingen om haar heen. Opzichtige ballen geeft zij voorrang. Het engeltje herinnert Eefje aan haar moeder.  ‘Doe jij de piek erin, mam?’ Joshua kijkt Eefje met zijn pretogen aan. Ook hij heeft de liefde voor kerst van oma overgenomen. Ieder jaar zetten ze samen de boom neer en is het gezin “slachtoffer” van Eefjes optimistische kersthumeur. Dat overigens ietwat kantelt, wanneer…

Continue Reading

De juiste tijd

“Fijne tijd, jongens. Geniet van alles!” Met een grote lach en een gezicht vol medeleven zwaai ik mijn jongens uit. Om vervolgens op mijn stoel met een kop koffie naar buiten te turen en een brok weg te slikken. Ik kan mijzelf stoerder voordoen voor mijn lezers, maar kom eigenlijk tot de conclusie dat ik net als mijn (schoon)moeder moeite heb wanneer een kind met het vliegtuig het land verlaat. Als tiener snapte ik vroeger niks van die treurende blikken. Nu wel. En, dit weekend helemaal. Het zijn er ook wel meteen twee die geheel vrijwillig zonder mij naar Spanje…

Continue Reading

Alsjeblieft!

‘Ik hou het echt niet meer!’, zeg ik en besluit mijn broek naar beneden te trekken. Mijn blaas staat na twee bakken koffie en een flesje water op knappen en ik overtuig mijzelf tijdens de wandeling door het stille Groningse landschap dat niemand mij in de bosjes naast de grote ophaalbrug ziet zitten.  Sander gooit de zwaarbepakte backpack op zijn rug en kijkt naar links. ‘Er komt een boot aan Lin.’, zegt hij lachend. Ik sta met mijn blote kont richting het water. Met een ruk en ietwat onhandig  trek ik mijn broek omhoog.  Oeps, net op tijd. De brug…

Continue Reading