Linda Klinkenberg woorden van geloof

Posts Tagged‘fictie’

Lazarus

Leontien pakt de lege wijnflessen van de keukenvloer en stopt ze in een plastic tas. Het was een rustige zaterdag, maar dat is natuurlijk een misvatting. De alcohol verstoort haar leven en de nachtmerries blijven. Dit keer lagen de kinderen in de tuin. Leontien kon ze weer niet redden vannacht. Als stokken uit de Ted de Braak Show vlogen de kinderen kaarsrecht naar beneden. Vangen lukte niet, waardoor ze met een geplakt t-shirt aan haar huid nog duizenden schapen telt om de slaap te vatten. De zwarte gedachten stoppen niet, maar de alcohol helpt haar te ontsnappen. In de bijbel…

Continue Reading

In hoger beroep

Mensen zien haar als een koele kikker of een ijzige heks. Het interesseert Jacqueline niet dat zij als een personificatie van kilte wordt gezien. Het streelt haar zelfs. Als advocate is ze taakgericht en gewend aan onaardige spelletjes. Zo bereikt ze haar doel. Haar zelfvertrouwen is niet ontleend aan de mening van anderen. Dat heeft ze als klein meisje wel afgeleerd in een huis waar niemand in staat was om zich in te leven. De enige warme relatie die Jacqueline nu heeft, is die met de pakketbezorger. Sinds enkele jaren worden haar volle winkelmandjes in de avonduren thuisgebracht. Hij is…

Continue Reading

Lief en leed

Van zijn correct gekapte haar krijg ik een weeïg gevoel in mijn maag. Hij kan er niks aan doen, maar ik mag hem niet. Ik zie de schijnheiligheid in zijn ogen, maar misschien wil ik dat wel zien. Hij rijkt mij de post aan, waarbij hij even mijn hand aanraakt. Ik kijk hem niet aan, maar bedank. Volgende keer moet ik beter opletten als ik mijn huis verlaat. Zijn naam is Chris begreep ik van Anne. Een vreemde vogel. Van top tot teen word ik opgenomen. Ik friemel ongemakkelijk aan mijn oorbel en lach wat schaapachtig als hij inhoudsloze monologen…

Continue Reading

Slachtofferhulp

Ik wil weg. Mijn adem zit hoog, het is snikheet en de coupe is leeg. Zelfs de bankier die naast mij zat staat nu met zijn koffertje vastgeklemd in zijn handen naar het ongeluk te kijken. Het raam is vies, maar ik zie het ruitjespatroon van zijn stropdas. Deze maakt hij los. Zijn bloeddruk stijgt vast, net als de mijne. Vanwege het restje lichaam dat verspreid ligt op de rails en de beurscijfers die half drie uitkomen. Dat gaat hij niet halen. Ook ik kom nu te laat op mijn bestemming. Jeanet zal het begrijpen. Ik stuur haar een app op mijn…

Continue Reading