Anke heeft het de laatste tijd vaak. Van die momenten, waarbij het lijkt alsof ze middenin een filmscène zit en de wereld aan haar voorbij gaat. Voor het stoplicht aan de Catharijne Singel in Utrecht staat ze stil. Ze zit in haar auto, een Volkswagen Up. Zo voelt zij zich overigens niet. Na de zoveelste therapiesessie voelt ze eigenlijk niks. Geen ups, geen downs. Het lijkt alsof een pauzeknop is ingedrukt. De handeling om niets te hoeven en iets bij zichzelf weg te nemen doet haar eigenlijk best goed. Het is alleen wat onwennig om niet het verleden en de toekomst in te worden getrokken. Geen stip aan de horizon. Nu is nu.
Beweging
Met aandacht kijkt ze naar het voorbij razende verkeer. Stadsfietsers, voetgangers op sneakers, glimmende auto’s die kruisen. Een vrouw in het geel steekt over. Bij alle saaie tonen om haar heen, valt zij op. Als de vrouw geïrriteerd raakt door een fietser die te plotseling en te dichtbij voorbij zoeft, blijkt een kleur geen oplossing voor een optimistisch humeur. De man schiet schuin de weg over. Hij heeft haast en wie niet tegenwoordig.
Ankes motor pruttelt zachtjes door. Ze streeft niks na en dat geeft op dit moment vrede. Het vrije verkeer in haar hoofd doet haar goed. Ook al weet ze dat niets zo blijvend is als verandering. Voor nu is Anke dankbaar dat ze geen kant meer op kan en overbodige inhoud weg kan gooien. Ze doet niet veel en zeker geen dingen meer, omdat ze een manipulatieve druk voelt. Als het in haar hart is om te doen, dan doet ze het. En, voorlopig is dat niet veel. Ze zwemt. Drie keer per week. Hoeveel baantjes ze trekt, dat weet ze eigenlijk niet. Zelfs dat heeft geen doel.
In de stilte maak je op persoonlijk vlak misschien wel een stap in meesterschap. Je komt er in ieder geval dichter bij.
Stilstaan
Wanneer je niks nastreeft, kom je in de stilte uit en juist dan maak je op persoonlijk vlak misschien wel een stap in meesterschap. Je komt er in ieder geval dichter bij. Anke neemt moeite om zichzelf beter te begrijpen en het lijkt alsof in die mentale muur van haar een nieuw raam opengaat waardoor frisse lucht naar binnen blaast.
“Toet toet!” Een man in een flitsende auto met dito zonnebril reageert.
Het stoplicht is immers groen. Anke steekt verontschuldigend haar hand op en zodra ze de koppeling op laat komen en haar weg vervolgt, blijft diezelfde rust haar nog bij. De zon schijnt door het zijraam en de spanning is van haar kaken. De radiozender staat op Sublime en de soul-achtige stem van George Benson klinkt door de speakers. “Never give up on a good thing.” Ze lacht en volgt haar ademhaling. Haar hart klopt, ritmisch. Niet zo beklemmend als begin dit jaar. De weg die ze rijdt is haar bekend en als George is uitgezongen, zet ze haar radio uit. Na enkele minuten lopen de tranen over haar wangen. Ineens. Er is geen controle, maar het is goed. Dan begrijpt ze dat de stilte, de taal is die God spreekt. In het nu, zit het Goddelijke en dus de liefde verscholen. Daar hoef je niks voor te doen.