Maria zit op een bankje met haar vriendinnen en ziet het meisje met de rode jurk. Ze heeft een knotje en beweegt met haar kleine voetjes in haar slippertjes door de stralen van de fontein. Het spetteren op de natuurstenen plavuizen geeft een ontspannen gevoel. Het is de magie van water. Maria was een peuter toen ze speelde in een pierenbad in de stad. Het lag tussen vier appartementsgebouwen in, op een pleintje en in beton gegoten. Daarnaast een kleine strook groen dat genoeg was voor een potje voetbal. Maria woonde op de derde etage van het meest schaduwrijke gebouw. Ze las op het balkon haar strips, kijkend naar de kinderen. Het spelen is daar afgeleerd.
Het meisje met de rode jurk wordt door haar moeder opgetild. Ze huilt, want ze wilt niet naar de zoveelste afspraak van haar moeder. Een ander meisje kijkt haar na, terwijl ze wijdbeens bij een fonteintje wacht tot deze begint te sproeien. De straal schiet omhoog en het lichtroze badpakje vliegt in haar billen. Onbeschaamd lacht ze om de koele waterdruk tussen haar benen om vervolgens naar het volgende fonteintje te rennen. Maria’s vriendinnen missen het tafereel. Zij maken net, vanuit een andere hoek, foto’s van zichzelf met hun mobiel.
Voor Maria is het leven een aaneenschakeling aan foto’s, om ze vervolgens dieper te bestuderen. Ze zou willen sterven in haar dromen, maar houdt ze voor zich. Het confronteert anderen ongevraagd naar een onbekende en sensitieve waarneming. Maria is als een hert die naar het water verlangt en zou niks liever willen dan het onbezorgde meisje in het badpak zijn en vrij spelen met andere dromers. Het is een warme dag in juni en de waterstralen en het briesje dat waait op het open plein bieden verkoeling op de huid. De huid die Maria al haar hele leven verbergt.
De cyclus van het leven is in het water en de geest zichtbaar.
Aan de overkant zit een oud echtpaar aan de rand van het fontein op het terras. De man weet dat je de zee niet oversteekt door alleen maar naar het water te staren en besluit zijn schoenen uit te doen. Het zijn gelukkig makkelijke instappers. Zijn vrouw ziet dat het water hem trekt en helpt met zijn sokken. Zelfs als de foto’s in hun geest vervagen, blijven de belangrijkste over. De ingrijpende, maar vooral de meest liefdevolle. Wanneer de man opstaat, kijkt het stel met een blik naar elkaar en dan herkent Maria het weer. Wanneer het hart gelukkig is, springt daar een fontein in de ogen. De cyclus van het leven is in het water en de geest zichtbaar. Dan besluit ze ook zelf haar schoenen uit te trekken, tilt haar rok een stukje omhoog en danst rondjes met haar gezwachtelde benen in de plassen. Misschien is het leven niet altijd even makkelijk voor een dromer, maar dit is de zegen. De oude man kijkt haar aan en lacht. Hij wast zijn voeten aan de rand van de fontein. En haar vriendinnen? Die maken foto’s.