Mediteren is een vorm van aandacht-training. Je hebt niet meer dan je ademhaling nodig en dus kan iedereen het leren. Het is simpel, echt waar. Je ademt gewoon in en uit, richt je aandacht op je lichaam en hopla; in een poep en een scheet kom je dichter bij jezelf. Meer is het niet. O ja, en ik tel. Tot tien, als dat lukt.
Iedere meditatiemoment start ik vol goede moed om vervolgens te concluderen dat ik bij de vijfde tel mijn focus volledig kwijt ben. Ik voel mijn darmen rommelen, herinner mij dat ik het licht niet heb uitgedaan of de sleutel van mijn werk nog in mijn tas heb zitten. Ja, afgeleid ben ik zo. Gesprekken met vriendinnen, een discussie met mijn man, mijn boodschappenlijstje of een inzicht. Ik beleef ze graag nog even na tijdens mijn stille tijd. Dat noem ik nou: perfect mediteren.
Je hoofd legen
Mediteren zonder een gedachte, verwachting of sensatie dat kan namelijk niet. Natuurlijk hoef je geen ellende en talloze gedachten te herkauwen als je een kwartierlang met je ogen gesloten zit. Maar, hee – daar is dat tellen dan weer goed voor. Je ziet dat je afdwaalt, vind er niks van en telt gewoon weer lekker opnieuw.
Ook al is meditatie een hype, vaak stoppen mensen ermee na het doen van een cursusje. Misschien is het te saai vergeleken met onze overprikkelde maatschappij en als je dan ook nog enige onrust ervaart, ontwijken we het logischerwijs als mens. Mocht jij wel het idee hebben dat mediteren betekent dat je in een continue vredige staat van zijn verkeerd, dan vraag ik mij af wat ik mis. Sterker nog, ik denk dat wat frustratie noodzakelijk is. Die emmer vol prikkels en ervaringen moet namelijk leeg. Daarvan knap je uiteindelijk op.
Loslaten
Even voor de duidelijkheid, ik hou ook van de luchtige dingen in het leven en onprettige omstandigheden gooide ook roet in mijn meditatietijd. Zo duurde het even voordat ik het wonder en gemak van een stoel ontdekte. Ik was immers al jaren een meditatie-docente, dus een echte die hard. Ondanks protest van mijn zwakke knieën en slapende benen leerde ik te zijn met pijn. Totdat ik later zag dat niet God, maar ik mijzelf vooral op de proef had gesteld door een knellende gebeds- en meditatiehouding. “Pak lekker een stoel, Linda.” Halleluja! wat kan God toch heerlijk simpel zijn.
Tijdens de meditatie laat je uiteindelijk spanning los. Het is denk ik net als bij vergeven. Dat kan je ook alleen als er ruimte voor boosheid of pijn is geweest. Goed ik begin weer op nieuw. 1, 2, 3, … De meditatieapp van Headspace, waarbij een vriendelijke Engelse stem mij af en toe iets toefluistert en de opdracht geeft om te tellen vind ik wel prettig. Deze man, ik heb een beeld van een vlot type met een knot op zijn hoofd die geen tijd heeft voor een kapper vanwege al die meditatie-uurtjes, omschrijft het als volgt: ‘gedachten zijn net wolken. En er zijn altijd verschillende soorten wolken.’
Zijn metafoor is niet nieuw, maar het helpt. Zo doorloop ik mijn gebedstijd met wat voorbijtrekkende wolken.
‘Denk aan een blauwe lucht,’ zegt de vriendelijke stem.
‘De gedachte van een blauwe lucht zal helpen om alles wat lichter te zien.’
Terwijl ik mij een blauwe lucht voorstel, vliegen er minder donkere wolkjes voorbij. Of ze doen er minder toe. Het maakt niet uit.
Mediteren met Jezus
Na tien minuutjes ben ik weer present, maar ik zet mijn stille tijd nog voort door mijn aandacht van de blauwe lucht naar Jezus te verschuiven. Zijn liefde vervult mij direct van top tot teen. Wat een zaligheid. Met Hem gaat alles beter, ook mediteren. Bij iedere inademing vul ik mijzelf met Zijn geest en de tranen rollen over mijn wangen. Niet vanwege de tel die ik weer ben kwijtgeraakt, maar van de ontelbare momenten waarin God mij keer op keer Zijn liefde laat zien.
‘De gedachte van een God zal helpen om alles wat lichter te zien.’
Als ik klaar ben met mijn gesprek met God en vanuit mijn keukenraam de wolken in de lucht aanschouw, pak ik mijn schrift en schrijf:
‘De gedachte van een God zal helpen om alles wat lichter te zien.’
Ik bedenk mij dat als iemand gelooft dat God het licht is, al is het maar een klein beetje, dan komt er zelfs door dat kiertje licht binnen. Dus, wat zal er gebeuren als iemand zijn of haar hele hart wagenwijd voor Jezus openzet?
Als je nieuwsgierig bent, stel ik voor eens een maandje met Hem te mediteren. Al zet je jouw hart op een klein kiertje, je zal wat bijzonders ervaren.
Het enige praktische wat wordt gevraagd is een stoel en tijd. Je hoeft geen ingewikkelde of grote offers te leveren, behalve dat je moet kunnen tellen. Tot vijf is meestal al voldoende.