Standaard eet ik kalkoen met kerst, gaat mijn dichtknobbel open als Sint in het land arriveert en kijk ik schansspringen op nieuwjaarsdag bij mijn ouders. Tradities rond de feestdagen, ik hou ervan!
Zo kochten mijn jongens ook dit jaar weer een cadeautje van hun eigen zakgeld voor moederdag. Dat er ondertussen vier porseleinen vogels en een bord met “Hotel Mama” in mijn huis staan, wat nou niet mijn persoonlijke voorkeur geniet, daar kan ik hartelijk om lachen. Zij kochten het met liefde en mensen gaan voor spullen. Ook ik moest dat leren.
Moederdag vind ik een leuke feestdag. Je ouders eren, is volgens mij sowieso een goede kwestie. Helaas vindt een school in Brussel dat blijkbaar niet. Na het lezen van een artikel in het Algemeen Dagblad waarin staat dat deze school de feestdag wil afschaffen, brak eerlijk gezegd mijn liefdevolle klompje. Natuurlijk is de invulling van een feestdag altijd een persoonlijke kwestie. Zo hecht ik waarde aan een dag als vandaag, Hemelvaartsdag. Sommigen hebben dat minder. Toch vraag ik mij ietwat zorgelijk af welke plek onze feestdagen nog krijgen in de toekomstige maatschappij.
Hoe kunnen we op deze prachtige planeet het onderlinge begrip verhogen en culturen en geloofsovertuigingen verbinden als we feestdagen en tradities afwijzen of gaan afschaffen?
Natuurlijk is er het recht om nieuwe tradities in het leven te roepen, met hetzelfde doel. “Leuk idee,” denk ik als Jesse Klaver eens hoor spreken over het invoeren van bijvoorbeeld een algemene dag van de vrede. Toch geloof ik in Jezus en wil ik, en velen met mij, de bevrijding door Hem vieren. Het afschaffen van de symboliek en liefdevolle versierselen rondom Kerst en Pasen zie ik persoonlijk ook helemaal niet zitten. De kerstdagen zijn bij vele gezinnen vol van goede intenties en waarden die wij van onze ouders en dus van God hebben meegekregen. Kerst draait om saamhorigheid, liefde, familie, delen én geloof. Dan kan je christelijk zijn en een andere mening hebben over kerstbomen en een beeldje van de kerstman op je open haard of helemaal niet gelovig zijn en al die poespas rondom de kerk of het geven van cadeaus overdreven vinden. Prima! Ieder zijn eigen vorm. Waar het mij vooral om gaat is dat we elkaar en elkaars principes omarmen met liefde. We zijn immers mens en dus allemaal uniek, nietwaar?
Mijn motto is dat ik het leven wil vieren en God daarvoor dankbaar ben, dus ik koester deze dagen. Het belang van feestdagen acht ik ook hoog, juist om mij niet door de angst voor uitsluiting te laten regeren. Er popt zelfs een gedachte op dat door afschaffing van tradities en feestdagen radicalisering juist kan ontstaan. Best een heftige uitspraak, maar mijn maag knijpt zich samen bij het idee dat alle toekomstige moeders en vaders die fantastisch beschilderde stenen, eigengemaakte pastakettingen, fotolijstjes en beplakte stropdassen op deze speciale dagen gaan missen. Dat zou toch zonde zijn.
Lang leve de Liefde, lang leve tradities.