Ons gezin verblijft in Engeland deze zomer. Niet omdat het weer zo voortreffelijk is. Wel voor een bredere kijk op de wereld. En, we genieten! Vooral van de vriendelijke bevolking, wat een verademing dat niemand voorkruipt en de barvrouw je bij iedere zin “darling” noemt, en de prachtige zuidkust. Eerlijk gezegd zitten we nu wel in een minder tropisch land, omdat ik dat het liefste wilde. Een jaar geleden stelde ik namelijk overenthousiast voor om met de kinderen een christelijke conferentie in Londen bij te wonen en daar dan onze zomervakantie omheen te breien. Aangezien ik de nodige verkoop-skills bezit, kan ik overtuigend – zeg maar gerust dwingend – zijn. De tickets zijn dan ook meteen besteld.
Voor de buitenwereld zie ik er misschien uit als een positief, enthousiast en daadkrachtig mens. Ik ga ergens meteen voor en streef graag mijn doelen na, hoe zwaar de klus ook is. Dat klopt ook best, maar als je er anders naar kijkt, ben ik eigenlijk gewoon een hebberd. Ik wil graag mijn zin en net als een klein kind dram ik graag door. Gelukkig krijg ik de bevestiging dat mijn kinderlijke, ietwat dwangmatige, enthousiasme zo gek nog niet is. Terwijl ik met mijn drie mannen en meer dan twintig duizend anderen in het stadion zit, krijg ik de mooiste lessen over dankbaarheid, investeren in anderen en de juiste richting kiezen. Als Brian Houston, senior pastor van Hillsong, tijdens zijn openingsspeech spreekt over: “don’t miss your seat at the table” besef ik dat het gezin de steunpilaar in het leven is en ik de stoel van het moederschap niet wil missen, hoe moeilijk de klus soms is.
Of jij nu moeder bent, een echtgenoot, zoon, collega of vriendin. In iedere rol kan je tot inspiratie zijn voor anderen. Ook al voel ik mij als schrijfster soms best ongetalenteerd en ongeschikt om in mijn blogs iets zinnigs over Jezus te vertellen, ik doe het toch. Slimme leiders wijzen mij er namelijk op dat ik met mijn geloof en discipline meer kan dan ik zelf denk. Net als jij, heb ik dagelijks obstakels te overwinnen. Zo heb ik bergen onzekerheden die voor de zon verdwijnen of in ieder geval kleine heuveltjes worden, zodra ik mij op Jezus richt. Een eye-opener is weer te horen dat zelfs in de grootste pijn Jezus nog steeds aanwezig is. Ik ben namelijk vast niet de enige die het lastig vindt om te falen, al geven wij het niet graag toe.
“Failure is the university of life,” aldus Franklin Jentezen, de favoriete spreker van mijn man. Hij spreekt over het gezin en ik sta op de eerste avond alweer te janken na zijn preek, maar vooral omdat één van mijn jongens weer een zichtbare keuze voor Jezus maakt. Ik ben blij dat ik heb volgehouden en zie de vrucht van de heilige geest de dagen erna in mijn gezin terug. Vreugde omvat ons.
Natuurlijk vraag ik mij die eerste avond af, hoe mijn leven had verlopen als ik als kind wist dat er een God bestond die een persoonlijke relatie met mij wilde. Weten mijn jongens echt dat God van hen houdt? Wat voor obstakels gaan er nu in hun tienerhersens om? Zullen zij geloven dat het gaat om wat God zegt wie ze zijn en niet de wereld om hen heen? En zullen zij in hun eigen strijd de goede weg terugvinden? Ik word mij dan ineens bewust van twee dingen. Al had ik ze vast al eens gehoord, ik word wakker en de volgende zinnen landen direct in mijn hart.
“their grace is not your grace”
“their failures are not mine”
Kinderen worden groot en maken eigen keuzes. Zij zullen eigen fouten maken en hun zegeningen ontvangen. Zij ontwikkelen hun eigen geloof en bouwen relaties op. Ik ga die avond slapen en in mijn droom fluistert God mij de volgende woorden in: “if they fail, let go Linda!” En ik weet, dat ik alleen maar op God hoef te vertrouwen. Al leven wij in een wereld waar helaas ook het ongoddelijke zijn werk doet, mijn kinderen zijn in ieder geval bevoorrecht. Ze krijgen het geloof mee, hebben een huis, zijn gezond, krijgen genoeg kansen en groeien op in een veilig en vergevingsgezind gezin. Een gezin die fouten maakt, maar waar liefde de boventoon voert.
Die mogelijkheden gun ik ieder kind. Ook Lidia in Indonesië. Zij is één van de vierhonderd miljoen kinderen die leeft in armoede. Als mijn man en ik een toespraak aanhoren over een wereld waar hoop nog ver te zoeken is en wij als gezin kunnen bijdragen aan gezondheid, onderwijs en voeding van een kind, besluit mijn man om Lidia te sponsoren. Via Compassie, een organisatie dat kinderen wil laat weten dat ze gekend, geliefd en beschermd zijn, krijgen we haar portfolio mee. Natuurlijk kennen wij hier in het luxe westen haar problemen niet. Maar kennen wij die überhaupt van anderen?
Als ik deze blog schrijf, zit ik namelijk met een overheerlijke cappuccino in Portsmouth en schaam ik mij meteen dat ik mij een half uur geleden nog mateloos irriteerde aan de traagheid en, naar mijn inziens, onverschillige houding van de vrouwelijk ober. Gelukkig was mijn man het zout en corrigeerde hij mij. Anders had ik deze dame, waarvan ik geen enkel idee heb wat haar obstakels zijn, misschien onvriendelijk bejegend met mijn Hollandse handelsgeest en betweterige gedrag.
Ik ben blij met een man die mij liefdevol corrigeert en hoop dat Lidia die ook ooit vindt. Zij zit alleen niet met een cappucino in een Engelse badplaats, maar leeft in een bamboehutje met golfplaten. Zij zal daar in Indonesië haar eigen race rijden. Ik ben blij dat ik een klein beetje bij mag dragen aan haar race en hoop dat zij haar roeping daar mag vinden. Ik gun haar net als mijn jongens en ieder kind dat ze de onwaarheden in de wereld zal onderzoeken vanuit de realiteit van God. Want, hoe perfect en imperfect de omstandigheden in mijn reis ook zijn, ik weet: “The author of perfection of our life is God.” En of het nu om arme Lidia, de trage ober, die vervelende buurvrouw, boze collega, je drammerige kind of om je trotse zelf gaat. Wij zijn allen “imperfect” en mogen kind zijn bij God. Voor altijd! Best wel positief, enthousiast en daadkrachtig, mijn God. Of is Hij ook een “hebberd”? Ik denk het wel.
Hij wil jou namelijk helemaal en overvloedig Zijn liefde geven.