In de haven van Hamburg arriveert een groot cruiseschip. Een dek vol mensen maakt foto’s en zij schrikken niet als de scheepstoeter drie keer luidt. Je raadt het al, ik schrik wel. Mijn thee ligt half over het terras waar ik zit en ik lach. Wat lijk ik toch op mijn omaatje. Ze leeft niet meer, maar haar schrikreactie leeft in mij. Niet vanwege een slecht geweten, maar door mijn dromerige geest schrik ik mij dagelijks te pletter bij onverwachtse verschijningen, luid getoeter of ander spontaan lawaai. Schrikken doe ik ook nog vaak van het nieuws en al dat wereldleed. Ik leef in de veronderstelling dat iedereen het beste van het leven wil maken, maar als op datzelfde terras mijn man mij appt over alweer een aanslag – nu tweehonderdtachtig kilometer verderop – moet ik hard mijn best doen om mij op de juiste dingen te richten.
Ik besef dat wat voor gruwelijks er ook in de wereld leeft, ik graag een zacht hart wil houden. Dat is geen zwakte, dat is pas kracht.
De kracht van liefde
Ik stop met het eten van mijn maaltijd. Ik zit vol. Nou moet ik er bij vertellen dat dat een hele vooruitgang is. Vroeger at ik namelijk door om onrust te dempen of de wereld even uit te zetten. De vermoeidheid en wat onzekerheden zitten in mijn systeem, maar ook zo’n aanslag in Münster raakt. Natuurlijk kan ik mij daarvoor afsluiten, maar dan zou ik ook mijn gevoel en sympathie afsluiten. Dat wil ik niet. Dit nieuws laat alleen wel weer zien hoe iemand met een verknipte geest levens kan verwoesten. Er zit vast een triest verhaal achter de dader, maar mijn verbeelding laat niks over als ik om mij heen kijk. Zo’n slappe daad kan ook hier gebeuren, in Hamburg.
Naast mij zit een gezin. Vader drinkt een biertje en hij wordt in de maling genomen door twee giechelende dochters. Ik voel meteen de sympathie. Als geen ander snap ik hoe reuze irritant tieners kunnen zijn, vooral twee van het andere geslacht. Het gevoel ontstaat mede, omdat ik besef dat wat voor gruwelijks er ook in de wereld leeft, ik graag een zacht hart wil houden. Dat is geen zwakte, dat is pas kracht. Door mij dagelijks op God af te stemmen en in mijn leven te betrekken, verzadig ik mijn ziel. Mijn onrust en negativiteit breng ik bij mijn hemelse vader en Hij wast alles schoon. Ik wil geen slappe hap worden, maar het zout en het licht op deze aarde zijn. Geloven betekent ook openstaan voor innerlijke transformatie waardoor je dat gevoel en sympathie houdt. Gelukkig heb ik Jezus en vind ik het vreselijk dat deze dader mijn God van liefde niet werkelijk heeft gekend en heeft volgehouden om de wereld een beetje mooier in plaats van wreder te maken.
Een glimlach doet wonderen
Ik schrik weer en raap het mes op dat de moeder op de grond heeft laat vallen. Terwijl ik het haar aanreik, glimlach ik. “Bitte”. Mijn Duits is niet meer wat het geweest is. Hele zinnen komen er even niet uit, maar een glimlach is van alle talen. De meisjes giechelen weer en smoezen wat. Vroeger had ik gedacht dat het over mij ging en had dat invloed op mijn humeur. Nu niet meer. Ik kijk ze allebei aan, knik en lach. Dan merk ik in een seconde wat het met ze doet. Ook zij schrikken. En, dát is precies de reden dat ik er niet mee stop. Ook al kost het moeite, geef het goede. Ook al kost het moeite, glimlach. Heb moed en hou vol met liefhebben, dat is pas kracht. Als ik vervolgens mijn avondmaal bij de ober afreken, sta ik op. Ik kijk nog een keer naar de tafel naast mij. De meisjes kijken op en zeggen mij dan op hun allervriendelijkste Duits gedag. En papa kijkt verschrikt, maar verliefd naar zijn eigen kinderen.