Je hoeft een moeder maar een compliment over haar kinderen te geven en je tovert een lach op haar gezicht. Althans, dat werkt bij mij wel zo. Het liefst maakt deze trotse moeder dagelijks wat kiekjes van haar jongens en plaatst die “halleluja, wat zijn ze toch leuk” momentjes op Instagram. Het krijgen van kinderen was namelijk echt geen pretje en misschien zijn andere moeders dat vergeten, ik ben dat niet! Soms vraag ik mij nog wel eens af waarom God mij die elf pond eruit liet persen, maar dankbaar dat het gelukt is – dat ben ik zeker. Helaas is de behoefte om hun goed opgedroogde hoofden vast te leggen niet iets van mijn jongens. Net als de camera, ontwijken zij liever mijn getuite lippen, langdurige knuffels en liefdesverklaringen in de familie-app. Of ik hier nu in doorsla of niet, mijn frustratie over de striae op mijn lichaam verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik naar hun gezichten kijk. Het soms moeilijke leven wordt meteen zachter als ik hun grappen hoor en de voor elkaar opkomende en broederlijk adviserende woorden hoor. De ene is bezig met een gezonde levensstijl en de ander is behulpzaam en kritisch zonder zichzelf te verliezen. Op al deze fronten zijn zij wijzer dan ik en geven zij elkaar en mij de beste lessen.
Complimenten
“Mam, het staat je goed.” Dat zegt Sem meestal als ik met een nieuw gecreëerde outfit voor zijn neus verschijn. Of ik mijzelf nu in een skinny jeans heb geperst, krampachtig op te smalle hakken of jeugdige gympies sta, hij geeft eigenlijk altijd een akkoord. Ja, enorm lief natuurlijk en blijkbaar heb ik een goede smaak. Al vraag ik mij ten zeerste af of het komt, omdat ik hem geleerd heb om aardig te zijn, hij gewoon zijn game wil afmaken of hij oprecht zijn mening geeft. Ach, wat kan mij het schelen. Een compliment of feedback van mijn kinderen, heel eerlijk, het raakt altijd. Ik neem mijn kinderen namelijk enorm serieus. Tim en Sem zijn mijn grootste hemelse geschenken en zij leven verder met de wijsheid die ik als basis aan hun meegeef, dus slimmer dan mij – dat worden zij gelukkig sowieso. De ontvangen veer van mijn zoon laat ik dus heerlijk in mijn, uit de skinny-groeiende, kont zitten. Complimenten doen een mens goed en complimenten van ouder en kind des te meer.
In alle valkuilen die ik als moeder tegen kwam, lag de vreugde daar waar ik deed wat God van mij vroeg.
Het beste
Zelf doe ik ook hard mijn best om mijn jongens van dezelfde veren te voorzien. Tegelijkertijd vertel ik dat God dit nog veel beter kan. Soms kan ik echt huilen van geluk na een gebed en vertel ik ze ongevraagd hoe geraakt ik ben door Zijn hoopgevende woorden. Zo lees ik deze ochtend weer de vers: “Zijn woord is als een lamp voor mijn voeten en een licht op mijn pad.” (psalm 119: 105) Deze vers kom ik geregeld tegen en geeft richting. Het betekent niet dat ik geen verleidingen ken, niet zondig ben. Het betekent niet dat ik als moeder, kind of vrouw alles goed doe en nooit de duistere kanten van het leven ervaar. Het betekent dat ik wil leren door mij te laten leiden door de geest van God. Dat ik nadenk over Zijn woorden en deze mij altijd licht en vrede brengen. In alle valkuilen die ik als moeder tegen kwam, lag de vreugde daar waar ik deed wat God van mij vroeg. Hij zorgt als een goede herder voor zijn schapen, net als wij moeders voor onze kinderen moeten zorgen. Ik zal mijn jongens liefhebben en terechtwijzen, maar voornamelijk voor ze bidden dat zij de leiding van God in hun leven aannemen. Vaak wordt God gezocht op het dieptepunt van iemands leven. Waarom? Omdat wij als mens diep van binnen weten dat God goed is en hoop geeft daar waar omstandigheden of mensen het laten. God is Diegene die echt helpt als wij pijn hebben, ons snoeit waar nodig en ons altijd liefheeft in de meest ultieme vorm. Ja, ik bid voor die relatie voor mijn kinderen voordat zij dieptepunten in hun leven ervaren. Wie wil nou niet het beste voor de kinderen?