Wat goed is wordt opnieuw gemaakt, dus mensen die hangen aan het verleden kunnen ook in “de tweede helft” van hun leven leuk oud worden. De jaren tachtig herleef ik bij het horen van vervlogen disco muziek met een nieuwe touch. Ik voel mij weer jong bij alle vintage en vissershoedjes dat het straatbeeld verrijkt. Ook het uitzicht vanuit mijn kantoor is als vanouds. De Catharijne- en Weertsingel die door de binnenstad van Utrecht loopt, is weer rond en de stadsautoweg verdwenen. Hierdoor ontdek ik de menselijke gewoonte om naar het verleden te kijken en te blijven herhalen.
Hoop is de kern van liefde
Herhalen
De kracht van herhaling en het blijven doorvertellen, zorgt ervoor dat het verleden niet wegzakt. Al raken mijn kinderen thuis niet bedreven in de uitvoering van huishoudelijke taken die ik dagelijks papegaai. Persoonlijk vind ik het wel leuk dat de geschiedenis zich herhaalt. Het continu aanpassen aan nieuwe grillen gaat in een trager tempo dan vroeger. Dat hoort vast bij het ouder worden. Ook dat is niet nieuw.
Als mens blijf ik echter hoopvol en vooruit kijken. Hoop is de kern van liefde en dat blijf ik graag herhalen. Het wordt dus weer eens tijd om na een zomerstopje een blog te schrijven vanuit mijn hart. Het gevoel bekruipt mij alleen dat ik in deze tijd misschien minder mensen bereik. Velen vinden het lastig om zachtmoedig te blijven en staan lijnrecht tegenover elkaar. We blijken helemaal niet te leren van het verleden als het om sociale interacties gaat en we zien botsingen bij menselijke vraagstukken. De patronen die we in het verleden kozen, kiezen we vaak opnieuw. Zo is de angst om onderdrukt te worden en ruzie maken om persoonlijk geluk niks nieuws en blijkt economische oorlogsvoering de trend. Soms word ik moedeloos dat we als mens keer op keer dezelfde fouten maken. Dan zie ik even niks hoopvols op aarde en beland ik in wat synisme over deze terugkomende tragedie.
Hoop
Natuurlijk weet ik dat God de tragedie milder maakt en onze toekomst schrijft. Hij kent mijn verleden, het nu en geeft een belofte voor de toekomst: Zijn genade en de zekerheid van eeuwig leven. Met deze herhaling van goddelijke woorden probeer ik mijn bovenstaande persoonlijke ervaring in deze tijd, maar weer hoopvol af te sluiten en de toekomst rooskleurig in te zien bij de wetenschap dat ook goede dingen herhalen zolang we die focus houden. En, daar heb ik duidelijk een grote God bij nodig.
Hoe ik de toekomst verder zie? Meestal buigt een tragedie zich om naar een klucht. Ik kan niet wachten om weer naar de schouwburg te gaan en te bulderen van het lachen om cabaretiers die de drama’s van het leven met humor bedekken. Mijn leven is ook een groot theaterstuk en over een jaar of dertig ben ik vast net als mijn omaatje. Met een plooirok en permanentje zit ik na de kerkdienst te klagen bij mijn kinderen. Ik praat over vroeger, want toen was alles beter. Wat ik vergeet, is het lijden van toen. Dan maak ik mij vast druk om die mevrouw in de kerk die ineens mijn vaste plekje in pikt. Ook aandacht vragen is van alle tijden. Daarom vraag ik hier maar weer eens om aandacht om onze focus op God en de goede dingen te houden en vooral elkaar wat aandacht te geven. We kennen elkaars geschiedenis immers niet. Ik hou hoop in een paar karaktertrekken van mijn oma. Zij was graag onder de mensen en bad voor ze. Zij geloofde in een God en in een nieuwe wereld na het sterven.