Ja, laat ik het hier eens over hebben als gelovige. Ik las gisteren namelijk een interview in het AD waarbij een pedagoge haar visie deelde of je als ouder wel of geen roze of blauwe geboortekaartje mag versturen. Haar advies: niet doen! En, daar heeft ze blijkbaar voor gestudeerd. Ik niet, dus mijn ruimdenkende geest raakt volledig de kluts kwijt. Met de identiteitsproblemen van mensen heb ik echt te doen. Zij zoeken naarstig naar geluk en verlossing. In hun hoofd en wellicht op de operatietafel. Ik gun iedereen een gelukkig leven, maar als er nu in Nederland gepredikt wordt dat je het als moeder verkeerd doet wanneer je bij de geboorte van je zoon een blauw kaartje stuurt, haak ik af. Ik hou van unieke denkwijzen, echt. Zeker als het ten gunste werkt voor een kwetsbare groep waar ook deze mevrouw voor opkomt. Ik koos achttien jaar terug voor een kaart met een zonnetje, maar dat had met persoonlijke smaak te maken. Wat ik nu merk is dat Gender neutraal in Nederland een modeverschijnsel aan het worden is.
Zolang je het kind in zijn of haar volledige gestalte ziet en levenslang blijft oefenen om het (ik hou het hier maar even onzijdig) niet af te wijzen, ben je goed op weg.
Verschillen
We hebben allemaal eigen voorkeuren. Ook als ouder. Mag ik dan zelf weten of ik een blauw, geel of pimpelpaars kaartje verstuur? Dit zegt niks over de vrije keuzes en liefdevolle sturing die ik mijn kind meegeef. Je hebt mensen die misschien geen kaart sturen. Kerstkaarten schrijven is namelijk best verleden tijd. Wat betekent dit dan voor hun identiteitsproblemen? Ik zie totaal geen kwaad in het versturen van een roze geboortekaart. Al is dat persoonlijk niet mijn favoriete kleur. Als ik een dochter had gekregen en zij een voorkeur had voor voetbal, jongenskleding of kort haar had mij dat geen snars uitgemaakt. Alhoewel, kort haar wel. Het was misschien een moderne gender-neutrale actie van mijn moeder back in the eighties, maar happy was ik niet toen mijn prinsessenhaar gekortwiekt werd. Al had dit natuurlijk vooral met de luizen te maken.
Ja, identificeren en in hokjes duwen, dat doet iedereen! Wij zijn immers mens en zo stop je mij nu met mijn tegengeluid ook waarschijnlijk in een hokje. Ik vraag mij echt af, na het lezen van dit artikel en het schrijven van deze blog, of ‘niet in hokjes denken’ een nieuwe hype aan het worden is en we daar een beetje in doorslaan. Stereo-typerend gedrag blijkt iets uit de vorige eeuw.
Als het niet vanuit angst komt, intimiderend is en onderling ongelijkwaardige verhoudingen schept, vind ik ook alles best. Verbaasd blijf ik echter wel als deze pedagoge vertelt dat iemand zijn identiteit aan een geboortekaartje verleend en dit het verdere leven beïnvloed. Dan is de kleur niet alleen een issue, maar dan is de vrije keuze voor een eigen naam het toekomstbeeld en moet je als ouder je eigenheid en woorden op een weegschaal leggen. Vooral je eigen voorkeur niet uitstralen.
Volgens mij krijg je altijd iets van je ouders mee. Is het niet genetisch, dan wel aangeleerd. Zolang je het kind in zijn of haar volledige gestalte ziet en levenslang blijft oefenen om het (ik hou het hier even onzijdig) niet af te wijzen, ben je goed op weg. Ik heb als ouder echter ook een mening. De laatste tijd gaat die over de modegrillen van deze tijd. Ik hou van verrassende combi-stijlen en die vrouwelijke en te-klein-ogende broeken in de kast van mijn jongens, daar ben ik echt wel aan gewend. Mijn mond valt echter open als ik op Instagram een nieuwe modetrend voorbij zie komen. De zogenaamde “zwerverslook” blijkt hot en dan het liefst van een merk als Chanel. Dan denk ik: we mogen geen roze kaartjes sturen, maar wel duizenden euro’s betalen om er als zwiebertje bij te lopen. Noem mij oud, maar het lijkt wel hoe gekker hoe beter of hoe meer out-of-the-box hoe geaccepteerder. Doe nou maar gewoon, werkt niet meer.
Identiteit
Wat ik nu wel snap is waarom ik minder likes op mijn christelijke blog krijg dan de post van een jong of bekend iemand die verwijst naar een modetrend. De afmeldingen op mijn nieuwsbrief komen vast doordat ik de hersenen van mijn lezers bombardeer met informatie over mijn leven met God en dat blijkt minder aantrekkelijk dan een foto van mijn nieuwste aankoop, vakantiekiekje of gamende tiener. Misschien moet ik het geloof ook meer out-of-the-box gooien. Ga ik binnenkort vloggend in mijn zwieber outfit op een transgendertoilet over Jezus vertellen. Meegaan met je tijd scoort, blijkt ook in mijn kerk. En, ik juich het toe hoor, dat vernieuwende en niet buitensluiten. Heerlijk! Ik ben bijna zesenveertig en ik zal vanuit liefde de nieuwe generatie die gender neutraal promoot omarmen, maar mee-promoten door de rest van de wereld te wijzen naar een zo neutraal mogelijke houding – dat lukt mij niet. Ik vraag mij ten zeerste af of wij niet doorslaan in het idee dat we mensen buiten sluiten en daardoor het probleem versterken en juist rebels gaan doen.
Ik denk terug aan mijn moederschap en ik had echt niet de intentie mijn kleurrijke zoon in een probleemhokje te stoppen toen hij als peuter wekenlang met tien verschillende kleurtjes op zijn nagels liep. Was dit fout? Mag het pedagogisch gezien nu juist wel, maar dan wel met neutrale kleurtjes? We slaan door jongens. Die roze poppenwagen vond hij leuk, maar op voetbal ging hij ook. Valt hij daarom juist wel of niet op meisjes? Heeft hij straks identificatieproblemen, omdat ik als moeder een plaatje van een prins op zijn geboortekaartje koos en is mijn betrokken nest waarbij we onze kinderen bewust grootbrengen met een God die van ze houdt een dwang? Nee! Ik doe het uit liefde en ga daar niet in mee. Jezus is voor mij de beste rolmodel en persoonlijk doe ik dat liever dan hem wijzen op een zwiebertje, al begint een van mijn jongens daar aardig op te lijken met zijn ongewassen en kapotte kleding. Nog even en we praten elkaar problemen aan, omdat iemand het kind niet zo gender-neutraal opvoedt. Ik ben van mening dat ieder kind een rolmodel zoekt, maar strijd gaan ze sowieso ondervinden. Laten mensen mij dan maar een stereotyperende gelovige noemen. Wat volgens mij inhoudt dat ik een ander graag over een God vertel, omdat ik van ze hou. Dit heeft niks te maken met voorkeur, meningen, typetjes of identiteit. Mijn identiteit ligt in Christus. Hij houdt van iedereen en bouwt graag op.
Daarom stel ik voor om dat ook bij jou te doen. Na mijn ietwat lange blog, bedenk ik een leuke in-the-box actie van Linda. Wil jij alsjeblieft in een persoonlijk bericht op de app, via social media of contactformulier jouw adres doorgeven? Echt doen! Dan ligt daar straks een ouderwetse kaart met een bijbeltekst of andere te gekke boodschap op je deurmat. Een ander in het zonnetje zetten, mag ook! Ik ben benieuwd wie de moeite neemt voor wat positiviteit en mijn persoonlijk geschreven boodschap wil ontvangen. Weet wel, een roze of blauw kaartje kan ook.