Het rolgordijn van zijn zolderraam is naar beneden, want het zonlicht stoort. Net als de som die hij voor de vierde keer maakt. Met een afwisselend gezicht van frustratie en opluchting probeert Tim steeds de draad weer op te pakken. Zijn planning is zijn houvast. Deze hangt samen met zijn examenrooster aan het magneetbord in de keuken. Onze gezinsnotities, bijbelspreuken en andere papieren herinneringen zijn voor een maand in de keukenla opgeborgen. Alles staat in het teken van het examen en naast zijn opperste concentratie wordt er van de rest van het gezin een bereidwillige en begripvolle houding gevraagd.
‘Mam, ik ben mijn Geo-driehoek kwijt,’ roept hij ongerust.
‘Geen probleem jongen, ik haal er wel eentje.’
‘Een extra passertje erbij?’ Tuurlijk!’
En zo ren ik zeker zes keer per dag twee trappen op om hem te voorzien van de nodige spullen en bergen brood met pindakaas, kauwgom en bananen. Hij leunt even op zijn moedertje en stiekem vind ik dat heerlijk. Als volgens de examentips op YouTube vis belangrijk blijkt voor de hersenen, maak ik dat voor hem klaar. Al komen na een paar weken de broodjes zalm en tonijnpasta mijn neus uit.
Het is een bijzondere periode en het mislukt mij mijn spanning voor hem te verbergen. Als ik voor de zoveelste keer vraag of het goed met hem gaat, bedenk ik mij dat ik dat juist niet moet doen en krijg uiteraard ook geen respons. Om vervolgens op de meest onverwachte momenten stevige knuffels in ontvangst te nemen. Ja, de nesteldrang neemt bij beiden toe. Ik neem het allemaal in mij op en word blij verrast als blijkt dat zijn Netflix verslaving ineens minder obsessief blijkt te zijn dan wij dachten. Alleen in de avond wat ontspanning en tussendoor wat verbale ontlading.
‘Belachelijk! Hoe hebben ze Duits en Wiskunde op één dag kunnen plannen,’ mompelt hij aan de keukentafel.
Ik snap zijn opmerkingen. Ik ben ook jong geweest en laat het even voor wat het is. Als een waakhond bescherm ik het nest en probeer ik negatieve impulsen buiten te laten. Bidden doen we dan ook samen. We danken voor de rust en vragen om focus en een positief resultaat. Een examenkandidaat moet je het even niet moeilijk maken en ik weet zeker dat hij dat de rest van de zomermaanden eigenlijk ook wel een goed idee vindt. En als ik het zo opschrijf, lijkt me dat überhaupt een levenslange opdracht. We hebben zeker wat te leren, maar laten we het elkaar niet té moeilijk maken.
Al met al blijkt juist die ene examen-dag mee te vallen en neemt de examenuitslag ofwel eczeem op zijn huid niet toe. Hij heeft het onder controle. Opgewonden raakt hij meer van het examen gala, waar hij als een ware James Bond in een strak zwart pak en dito Porsche een foto-shoot op de rode loper weg geeft. Mijn hart klopt daar ook sneller. Alleen niet van de spanning, maar van mijn liefde voor deze jongen die zich tot een ware man ontplooit. Een kerel van zestien die ineens van alles moet en dus ook met wat gemopper een nieuwe vakantiebaan heeft geregeld. De aankomende drie maanden zie je mij dus geen peptalks aan de keukentafel geven. Ik zal vaker in de Intratuin rondhuppelen om een glimp van een tiener op te vangen die daar zakken aarde tilt en de buxus bijknipt. Voor dinsdag 14 juni heeft hij vast vrij gevraagd. Dan wachten we op het verlossende telefoontje of hij zijn diploma op zak heeft. Ik geloof dat het gaat lukken en zo niet, dan weet ik diep vanbinnen: ‘God heeft een plan met jou en wat je ook gaat doen, het komt goed!’ De Sport Academy is de richting die hij heeft gekozen, maar mocht de uitslag tegenvallen dan smeer ik volgend jaar rond deze tijd weer met alle liefde hele broden pindakaas.