Een medisch wonder! Zo begon ik mijn allereerste blog, precies een jaar geleden. Ik hou van verhalen waarbij iemand uit het lijden wordt verlost. Mijn lezers weten ondertussen dat ik deze “spontane” genezingen vaak toe schrijf aan God die ons leven regisseert, maar nu ik in een terugblik-modus zit en over persoonlijke genezingen nadenk, valt er weinig te zeggen. Dit jaar geen kant en klare en onverklaarbare medische euforie. Okay, ik ben nog steeds vrij van mijn eetverslaving en alle lichamelijke gevolgen, maar dat is oud nieuws.
Dramatische veranderingen
Wat mij de laatste twaalf maanden wel bezighoudt en jij ongevraagd in mijn blogs voorgeschoteld krijg, is hoe mijn leven wonderlijk blijft veranderen wanneer ik Gods raad opvolg en zijn bevrijding daarin ervaar. Zo kreeg ik hemelse seintjes om als beperkte woordchaoot mijn tweede schrijfdiploma te gaan halen. Sindsdien typ ik dagelijks alle social media posts voor mijn kerk en verzorg ik in mijn vrije uurtjes wat redactiewerk en deze blogs. Ik schrijf graag over persoonlijke drama- en verlossingsverhalen waar jij je wellicht in herkent of niet. Over drama gesproken. Het is overigens een wonder te noemen, dat ik ondanks de Goddelijke correctie op de hersenspinsels mijn hoofd, trouw naar de kerk blijf gaan. Niemand vindt het namelijk fijn om gecorrigeerd te worden, maar het is de manier om te relativeren en los te komen van persoonlijke dramatiek.
Ken jij ook soms dat ongelukkige gevoel, waarbij je voornamelijk hogere verwachtingen hebt ten opzichte van de realiteit? Verwachtingen over wie je bent, als mens, partner of vriend(in). Vooral ook verwachtingen van anderen en hoe jezelf de juiste waarden en normen blijft leven als de ander het even niet doet. Hoe kan ik als mens liefdevol de waarheid spreken en oordeel-loos handelen tegelijk? Man man man… wat is het toch lastig wanneer ik ben afgeknapt op een ander of mijzelf.
Maar, gelukkig heb ik de zondag. Mijn favoriete dag! Voor wat duwtjes in de goede richting is de kerk echt de beste plek om te zijn.
Halleluja voor de zondag
Maar, gelukkig heb ik de zondag. Mijn favoriete dag! Voor wat duwtjes in de goede richting is de kerk echt de beste plek om te zijn. Hier kom ik tot rust en ga ik vol goede energie de dag verder met mijn gezin besteden. Ja, wij sporten op zondag.
Handbal, is de hobby van ons hele gezin en ik geniet ervan. Vooral als ik naar mijn oudste zoon in het doel kijk, een jongen met een herseninfarct en voorspellingen van lichamelijke en geestelijke beperkingen, die gezond en wel met nog betere keepers-skills dan ik de wedstrijd red. It’s a Miracle!
Voor hem verdedigt mijn fanatieke jongste, overigens nu langer dan mij. Sems leven is echt een medisch wonder. Artsen konden het niet verklaren hoe hij met twintig weken, vroegtijdige weeën en drie centimeter ontsluiting toch in mijn lichaam is blijven zitten. Ja, dat is een bijzonder verhaal en nee, het was geen buik-krampje. Het was een moment waarin God zich liet zien na een gebed. De hemel brak open, mijn weeën stopte en ineens was de ontsluiting weg. Onverklaarbaar, maar ik kan je zeggen: bidden helpt, ten alle tijden!
Hoopvolle wonderen
Wonderen, ik geloof erin. En hoop blijf ik ten alle tijden houden.
Als alleen gisteren een fanatieke tegenstander voor de zoveelste keer richting het hoofd van keeper Tim gooit en ik als moeder mijn zoon hard onderuit zie gaan, kan ik het niet laten. De “dader” gooit vervolgens de volgende bal erin en daagt ons team uit. O, wat had ik deze ochtend harder voor een langer lontje moeten bidden. Ik heb duidelijk een schrijf- en geen spreektalent van God gekregen, want voor ik het weet sta ik op en schreeuw ik vanaf de tribune wat een asociaal kind het is. Hou het op nestbescherming, de schrik van de bal op het kwetsbare hoofd van mijn zoon, het disrespect en onsportieve gedrag dat de jongen toont en de overtuiging dat ik denk dat grenzen ook aangegeven mogen worden. Of het liefdevol was, nee. Zinvol, dat weet ik eigenlijk niet. De boodschap is niet overgekomen bij de jongen die demonstratief naar mij zwaait bij zijn volgende goal. Ik steek mijn duim omhoog en hou mij in. Sport en emotie blijft iets moois en leerzaams. Het wordt mij in ieder geval weer duidelijk dat er echt een medisch wonder moet geschieden om ervoor te zorgen dat ik mij niet door emoties laat leiden en mijn mond weet te snoeren.