Laat jij het mij even weten, wanneer jij dé geluksformule hebt gevonden voor een bovengemiddeld leventje? Graag ontvang ik voor het einde van het jaar wat helpende tips, zodat ik in tweeduizendtwintig wat hoger scoor. Als ik een som zou maken van mijn gelukspieken en diepe dalen in het leven kom ik ergens boven het midden uit. Een zelf-relativerende en tevreden plek, maar geen uitzinnig koers. Al ziet God ons natuurlijk niet als een deel- of optelsom.
Geloof is vertrouwen hebben.
Constant
Wanneer je eens in een valkuil dondert zoals ik, dan geef ik vooral de tip om eens vrede te sluiten met het noodlot. Verzamel wat lieve mensen om je heen en hou geloof in een goede uitkomst. Geloof is vertrouwen hebben.
Grip krijgen op een ronddolende negatieve macht, blijkt namelijk niet zo makkelijk. Dit jaar worstelde ik daar behoorlijk mee. Vooral met een absolute, dus ver boven een gemiddelde, God. Zo wiebelig ik ben, zo constant is Hij. Heerlijk lijkt mij dat, om altijd honderd procent Dezelfde te zijn. Om fouten te accepteren en ze zelfs te vergeten. God is niet meteen uit het veld geslagen wanneer iemand iets doet wat Hij niet verwacht. Sterker nog. Hij wist het al. Ik wil het wel, maar zou spontaan weer diep in mijn burn-out schieten bij de gedachte dat ik iedereen en altijd onvoorwaardelijk moet liefhebben. Echt knap! Geen natuurlijke zucht naar een snelle bevrediging of bevestiging zoals wij mensen en zo liefdevol en helder met grenzen. Om die reden is het vooral handig om persoonlijke kwaad samen met God in de ogen te kijken. Want, hoe je jezelf ook voelt en hoe belabberd dingen ook gaan, aan Zijn tafel is voor iedereen plek.
Middelmatigheid
God breekt mijn hart niet om dan te vertellen om lief te hebben. Een dief van mijn geluk is Hij niet. Dat is wanneer ik anderen niet kan vertrouwen of ik zelf met vuur speel en het verkeerde geef en denk. Mijn Godsbeeld zal dan ook nooit instorten, maar mijn mensbeeld krijgt wel eens een knauw. Maar, goed. We zijn nu eenmaal niet hetzelfde en ik knap er niet van op om mijzelf steeds met anderen te vergelijken en verbitterd rond te lopen. Ook al ben ik een leuk mens, vind ikzelf, ook ik heb verrassende trekjes. Vergelijk je daarom niet met mij. Zo ben ik een hoog sensitief typje en heb ik volgens mijn man last van ADHZ, ofwel: “Alle Dagen Heel Zeurderig”. De symptomen zijn heel duidelijk. Ik irriteer mij aan de aanwezigheid van mannen in mijn huis. Best lastig in mijn geval. Deze drie zijn alles voor mij, maar ik wil geen slaaf van hun zijn. Loslaten is nodig, maar loopt wat stroef als je vol de overgang in kiepert. Hierdoor zeur ik bovengemiddeld. Natuurlijk is dat niet prettig voor die nuchtere mannen om mij heen en de kunst is dat zij vrede sluiten met mijn ADHZ. Door vrede te sluiten, maar vooral hun zooi op te ruimen, neemt de druk van ingehouden irritatie af.
Geef mij maar middelmatige vrouwen met een bovengemiddeld vreugdevol hart
Steun
Steun is nodig, dat blijkt. Zeker wanneer je op bepaalde gebieden geen topresultaat scoort, blijkt liefdevolle support te werken. Zo let ik erop dat ik mijn hart lucht en begrip zoek bij de juiste mensen. Niet voor de rommel in mijn huis, maar de rommel in mijn geest. Dan leer je pijn erkennen en ook juist denken. Zo vind ik enorme steun bij een paar christelijke vriendinnen. Vrouwen hebben namelijk vrouwen om zich heen nodig die voor elkaar op komen en elkaar begrijpen. Ik hou er niet van om strijd te voeren en ga ervan uit dat we allemaal ons best doen. Zij hoeven mij niet te veranderen, maar zijn wel uit naar mijn persoonlijke groei. Daar deel ik dan zo eerlijk mogelijk en lachen we ook om onze valkuilen en blinde vlekken. Het houdt het leven luchtig, zonder onverschillig te worden. We kennen elkaars pijn en de moeite van het leven immers wel. Ik ben dankbaar dat God mij vriendinnen met wat ironie heeft gegeven. Dat scheelt wanneer duisternis aan ons trekt. Geef mij maar zulke middelmatige vrouwen met een bovengemiddeld vreugdevol hart.
Perfectie
Natuurlijk geloof ik dat het te maken heeft met de perfecte God die mij helpt en ons geluk voor ogen heeft, maar perfectie of individueel geluk is volgens mij niet zijn streven. Zeker wanneer dit verwaarlozing van de belangen van anderen betreft. En, daar gaat het in deze individualistische tijd wel eens mis. Ik denk dat het bij God gaat om de eenheid. En, bij eenheid praten we over een groot geheel wat bestaat uit kleine delen. Hoe meer eenheid in de kleine delen, hoe beter het grote geheel functioneert en andersom. Dan stijgt het gemiddelde.