Doe eens normaal!

‘De enige normale mensen zijn de mensen die je niet goed kent.’

Het is een citaat van Alfred Adler, een vooraanstaand psychiater en pionier op het gebied van persoonlijkheidsleer. Wanneer ik dit lees, moet ik lachen. De mensen die open durven te zijn en ik van dicht bij ken, hebben inderdaad allemaal wel iets. Niks menselijks is ons vreemd. Vaak denk ik dat de mensen die verder van mij afstaan normaler overkomen, maar ach die ken ik blijkbaar niet zo goed. Sommigen verbergen de hele handel, want je ziel en zaligheid leg je niet bij iedereen bloot.
Voor een gemiddelde Nederlander is het heel normaal om gevoelens te verzwijgen. ‘Het gaat goed,’ is een standaard antwoord geworden.
Persoonlijk vind ik dat jammer. Kwetsbaarheden en onzekerheden tonen, wordt in de wereld nog vaak als zwak gezien. Uit angst voor veroordeling of afwijzing vermijden we het dan liever. Misschien blijkt het wereldwijd wel normaal dat een positieve levenshouding de boventoon voert. Ik stem ook voor, maar dan hopelijk zonder al te veel schaamte en schone schijn.

Uitputting

Noem het een evangelisch trekje. Ik heb in ieder geval een innerlijke critici die ik met een groot geloof en optimisme probeer in te dammen. Ik probeer het goede te doen en mijn uiterste best voor anderen. Toch moet ik met voortschrijdend inzicht erkennen dat ik zo af en toe onderuit ga en hardleers door ren wanneer juist zorg voor mijn ziel en zaligheid nodig is. Het zijn niet alleen mijn imperfecte eigenschappen, maar vooral intimiderende en onbetrouwbare eigenschappen van anderen die mij ineens klem zetten. Zo protesteerde mijn lichaam al tijden vanwege onduidelijkheden en negativiteit, maar ontweek ik mijn gevoelens naar een ander en zette ik juist een tandje bij. Met een uitputtingsreactie als gevolg.
Dat laatste, blijkt echter bij Nederlanders ook heel gewoon. We uiten onze kwetsbaarheden niet en door in een hoge versnelling door te gaan, wordt de druk alleen maar hoger. Met het schrijnende gevolg dat een op de vijf jongeren tegenwoordig al burn-out klachten heeft, omdat perfectionisme en succes nastreven een normale denkwijze is geworden. Ik deel deze cijfers en mijn gevoelens met mijn kinderen zodat ze leren van mijn beperkingen.

Chillax

“Chillax, mama!” zeggen ze dan.
Ja, wat chillen en relaxen betreft kan ik nog iets van hun leren. Aan hun kamer te zien, zetten zij namelijk nog geen tandje bij en van een to-do lijstje hebben zij nog nooit gehoord. Ik loop dagelijks te zuchten en krijg dan de liefste knuffels, maar het zou fijn zijn wanneer de was eens ín de wasmand belandt in plaats van ernaast en er een ijskast-deur bestaat zonder yoghurtafdrukken. Ja, sorry. Bij een burn-out vind je een heleboel mensen en dingen ineens niet meer zo leuk.
Ook al kan ik nu ongestoord af haken bij afspraken, het weegt niet op  tegen gebroken nachten, hartkloppingen, vergeetachtigheid en een gevoelig humeurtje wanneer je een tijd met hoofdpijn en onrust voor je uit zit te staren. De mannen in huis kennen mijn rafelrandjes en kwetsbaarheden en nemen zich voor wat meer bij te dragen. Vooralsnog raken zij meer uitgeput van het aantal toegenomen sorry’s en bijkomende knuffels. Het blijkt even wennen.
Misschien houdt deze mama niet meer zoveel ballen hoog, haar lijntjes met het gezin en God zijn heel strak. Ik open mijn hart en in de stilte verwerk ik vele prikkels en vind ik mijzelf weer terug.

God kan niet wachten tot ik dichter bij Hem kom om het levensproces van geluk en lijden beter te begrijpen, zodat ik beter voor mijzelf en anderen kan zorgen.

Doorsnee ben ik dus niet, maar volgens meneer Adler ben ik volkomen normaal. Nou weet ik van hogerhand dat ik met mijn abnormale gedrag volkomen perfect ben. Het lastige is alleen dat ik daar zelf soms een andere mening over heb en mij moet neerleggen bij het feit dat de Allerhoogste niet meteen ingrijpt. Net zoals God Zijn liefde niet opdringt.
Zo worstelde ik afgelopen week net als Jacob in de Bijbel. De Bijbel die mij vooral weer alle beloftes van de Allerhoogste God laat zien. Tijdens het lezen, doorzie ik patronen. God kan niet kan wachten tot ik dichter bij Hem kom om het levensproces van geluk en lijden beter te begrijpen, zodat ik beter voor mijzelf en anderen kan zorgen.
Door mijn wil op die van God af te stemmen, leer ik op mijn onderscheidend vermogen te vertrouwen. Om Zijn liefde kan ik niet heen. Zo wordt mijn burn-out vanzelf een burn-in. Een goddelijke vuur dat oude patronen zal verbranden. Wat de toekomst ook brengt, Hij is erbij.
Dat is voor mij gelukkig heel normaal.

8 comments on Doe eens normaal!

  • Rien van der Meer

    Mooi geschreven Linda. Leer van de jongens hun “Chillax” zelf wat meer toe te passen. Ook van hen kan je wat leren. En “herstel” kan je leren door bv niet altijd het beste uit jezelf te willen halen. Goed is vaak ook goed genoeg. XX papa

  • Derk van Dorth

    Burn in, dat is nu eens een mooi Engels begrip, dat Zijn vuur in jou brandt!

    • Linda Klinkenberg (author)

      Ja Derk! Lief dat je reageert. Ik ga mee met de tijd, maar hou de rest van mijn blogs toch liever in het Nederlands 😉 Fijn weekend!

  • Riet

    Hoi Linda,elke keer lees ik met verbazing hoe jij je verhaal verwoord.
    Het leven is niet altijd even makkelijk,er zijn vele hobbels re nemen.
    Hoe moeilijk het ook is er is altijd weer licht aan het eind van de tunnel.
    No body is perfect en dat moet jij ook niet willen .blijf lekker schrijven daar ben jij heel goed in en daar beleven heel veel mensen plezier aan.
    Liefs xx

    • Linda Klinkenberg (author)

      Dank u wel voor uw lieve woorden! Ik haak niet af. Niet met schrijven en niet met het leven leren begrijpen en van genieten. Liefs xxx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *