“Fijne tijd, jongens. Geniet van alles!”
Met een grote lach en een gezicht vol medeleven zwaai ik mijn jongens uit. Om vervolgens op mijn stoel met een kop koffie naar buiten te turen en een brok weg te slikken. Ik kan mijzelf stoerder voordoen voor mijn lezers, maar kom eigenlijk tot de conclusie dat ik net als mijn (schoon)moeder moeite heb wanneer een kind met het vliegtuig het land verlaat. Als tiener snapte ik vroeger niks van die treurende blikken. Nu wel. En, dit weekend helemaal. Het zijn er ook wel meteen twee die geheel vrijwillig zonder mij naar Spanje vertrekken.
Verschillen
Ook al weet ik dat God hun beschermt, het blijft voor deze moederkoek een lastig dingetje. Zo wordt Sem zijn uitsmijter koud als ik tijdens het ontbijt voor een veilige aankomst bid en een “pas-op-lijstje” afwerk. Tim is ondertussen druk met zijn handbagage en heeft geen besef van mijn liefdevolle “ik mis je nu al” blikken. Mijn heftige gevoelens gaan over het loslaten van mijn jongens en de regie die ik aan God over mag geven. Misschien herken je dat verlangen als moeder om de kinderen om je heen te verzamelen. Terwijl jij je verheugt op een gezellig samenzijn op de zaterdagavond, zijn zij met hun hoofd ergens anders. Ofwel, bij de laatste Instagram-post van Maan die met haar lippen en blik de mannenwereld bespeelt en gaat de aandacht liever naar Jachtseizoen op YouTube dan hun moedertje met haar “wat hebben we het toch gezellig” verhalen en verkeerde jaren tachtig hapjes. Ja, ik ben zo’n “Fred Oster Type”. Een “Stuif es in-we stuiven allemaal mee- Muts” Ik verheugde mij vroeger op de Honeymoon Quize en Sterrenshow, maar deze generatie zit daar echt niet op te wachten. Hoezo, ik laat niet los? Dat doe ik ieder weekend wanneer ik met mijn eigen Spaanse god van vijftig herinneringen van vroeger ophaal terwijl de jongens alleen naar beneden komen om mij te pleasen en hun maag te vullen.
Wat er ook gebeurt en wat ik ook doe, alles ligt in Gods handen. Niet in die van mij.
In controle
Een lang weekend geen kinderen dus. Dat is vooral erg rustig. Geen rit naar een handbalwedstrijd in Limburg, weinig was, geen zakken chips verstoppen, rommel opruimen of een Eminem lookalike die vanaf zolder mee galmt. Ik besluit na hun vertrek en mijn derde bak koffie wat te schijven en een tekst naar een meisje uit mijn kerk te sturen. Ik interviewde haar over haar leven met Jezus en gebruik wat quotes en inzichten om via het Social Media account van mijn kerk andere mensen te bemoedigen. Haar favoriete bijbeltekst komt uit Prediker.
“Voor alles is er een vastgestelde tijd en er is een tijd voor elk voornemen onder de hemel.” Prediker 3:1 HSV
Het is een tekst die ik eerder in mijn blogs heb benoemd. Deze staat dan ook dik onderstreept in mijn eigen bijbel en herinnert mij dat alles goed komt. Terwijl ik haar mijn tekstvoorstellen stuur, appen mijn jongens dat ze door de douane heen zijn. Vervolgens krijg ik zeker zesentwintig foto’s doorgestuurd van een ouder die het vliegtuig, lees de kinderen, op foto vastlegt. Ik ben blijkbaar niet de enige die meeleeft en vraag mij af of zij ook opkomende gedachten heeft van een neerstortend vliegtuig, kinderen met migraine of epileptische aanvallen, een zoekgeraakt paspoort en een handbalteam dat met de bus het ravijn in rijdt. Ik kan niks doen aan die eerste opkomende verontrustende gedachte. Ik heb soms van die dagen, zoals die van gisteren, dan poppen ze gewoon op. Natuurlijk kan ik wel iets doen aan de volgende gedachten die daaruit vloeien. Wat er ook gebeurt en wat ik ook doe, alles ligt in Gods handen. Niet in die van mij. Dat geeft mij enorme rust en stopt het piekeren.
Genieten
Zo ervaar ik weer: bidden helpt. Of dat nu een lang of kort gebed is. God wil iedereen bevrijden van neerwaartse en ontmoedigende gedachten. Mijn zorgen voegen niks toe. Als ze echter opkomen, komen ze op. God vindt er niks van en stelt mijn moederhart vooral gerust. Ik vind troost bij God en als ik even verdwaal is God er nog steeds om een nieuwe route aan te geven.
Ik merk dat mijn jongens er nu nog voor kiezen om op een veilige doch nieuwsgierige manier de wereld te ontdekken, terwijl ze in contact blijven met het thuisfront. Ook al gaan ze verdwalen en raken ze van het padje af, het enige dat ik kan doen is loslaten en genieten dat ze steeds terugkomen. Ondanks vervelende situaties en pijnlijke ervaringen wil ik ze vooral zeggen: “ga ontdekken, ga die wereld in, ga ervaren, deel uit en doe je best. O ja, én blijf een beetje op je hoede.” Meteen komt er een gedachte op om de eerste vlucht te pakken. Eigenlijk wil ik gewoon stiekem niks van hun jonge, sportieve en ontdekkende wereldje missen. Ik besluit maar te appen om betrokken te blijven en dit weekend met mijn eigen Don Juan heerlijk romantisch te doen. Ook daarvoor geeft God de juiste tijd.