Het gaat niet over. Nog niet. Ondanks de structuur in de dag en het leren aanvaarden van het verval, heb ik geen controle over mijn tranenkanaal. Fuck the overgang!
Zodra ik een puppy of een stel verliefde oudjes in mijn Insta-story zie en de laatste Netflix serie ‘One day’ bingwatch, huil ik. Grip krijgen over mijn weke emoties in de overgang is gedoemd te mislukken.
Wijsheid komt er voor in de plaats, dus leg ik mijzelf neer bij de wetenschap dat huilen goed is en ik er stress en cortisol uit jank. Alles voor de zelfzorg. Zeker rond je vijftigste.
Houd moed!
Goede keuzes maken en nieuwe paden bewandelen. Het blijft een uitdaging. Ook in de tweede helft van het leven. Zo is wijn geen oplossing, maar melk drinken ook niet. Dat was mijn motto.
Alleen heb ik sinds corona meer gedronken dan een heel mensenleven, dus ben ik gestopt.
En na een jaar kan ik concluderen: ik knap ervan op. Mijn portemonnee wordt voller, mijn lijf en humeur lichter. Ik heb geen plafonddienst meer middenin de nacht en begin de dag tevreden. Toch hou ik het niet goed vol, volgens Sander.
Meisje ‘zelfmedelijden’, Mevrouwtje ‘heeft er genoeg van’ en Jufje ‘weet het beter’, komen nog wel eens om de hoek kijken. Ik bid voor meer geduld en rust. Hou mij vast aan het goede.
Iedere week boks ik dat negatieve duiveltje van mijn schouder in de sportschool, deel ik mijn eerlijke hart bij een zelfhulpgroep en in de kerk. Ook sop, shop, schilder en tuinier ik mijzelf het voorjaar tegemoet. En, alles zonder het verlangen eeuwig jong te blijven. Ik hoef die jeugdige doelen niet meer en dat voelt wel chill.
Totdat na twee weken intensief sporten het vocht al in mijn knietjes zuigt, ik krom loop na het op kleur sorteren van de boekenkast en ik bij het relaxt lezen van een roman na vijf bladzijden alweer ben afgehaakt. Bah. In de Bijbel wordt ouderdom gezien als de kroon op het leven, maar die gaten in mijn geheugen en dat oudere en vermoeide lichaam kan ik toch echt niet meer verbloemen.
Blijf uitzien!
Dan maar op zoek naar wat wel. Zo besluit ik hier weer wat te schrijven, terwijl de zon het zolderraam binnen dringt. De zon verlicht het moment. Het is feest. Mijn zoon Sem is jarig en geniet met zijn meisje in de stad, de oudste ontdekt het leven en zichzelf terwijl hij reist in Amerika, mijn man studeert voor zijn nieuwe baan en ik typ over de feestelijke overgang. Jippie!
De dingen van het verleden daar te laten en zo nodig in te zetten ten goede.
Ouder worden heeft voor mij haar eigen kwaliteiten. Ik kom tot een ander besef. Hoe korter tijd van leven ik heb, des te dieper en voller moet ik het maken. Een beetje zingeving.
En, tegelijkertijd besef ik mij ook hoe onbenullig dingen zijn. Hoe ik los kom van illusies die ik had. Ik zie de dingen niet meer als dat ze mij in de weg staan. Ik ben van plan te bloeien die komende helft. En, de dingen van het verleden daar te laten en zo nodig in te zetten ten goede. En, zo ijs ik die knie en maak ik de balans weer op. Deze week iets minder sporten, maar wel bewegen. Vandaag doe ik dat met de vingers op de keyboard.
De zon is inmiddels onder en ik besef dat de tijd ook harder gaat als je ouder wordt. De visite komt zo. Dankbaar dat ik met mijn ouders die nog leven zo relaxt een taartje mag eten en herinneringen op mag halen. Dat doe je namelijk weer, als je nog ouder wordt. Ik heb weer reden om te mogen uitkijken naar alles wat komt.