‘Ik hou het echt niet meer!’, zeg ik en besluit mijn broek naar beneden te trekken.
Mijn blaas staat na twee bakken koffie en een flesje water op knappen en ik overtuig mijzelf tijdens de wandeling door het stille Groningse landschap dat niemand mij in de bosjes naast de grote ophaalbrug ziet zitten.
Sander gooit de zwaarbepakte backpack op zijn rug en kijkt naar links.
‘Er komt een boot aan Lin.’, zegt hij lachend.
Ik sta met mijn blote kont richting het water. Met een ruk en ietwat onhandig trek ik mijn broek omhoog. Oeps, net op tijd.
De brug gaat open en terwijl wij lachend de schipper en zijn vrouw gedag zeggen, vragen wij ons af hoe de brug wordt bestuurd. In de verste verte is er immers geen brugwachter te bekennen. Als ik vervolgens vier grote palen met camera’s zie hangen, plas ik bijna opnieuw in mijn broek bij het idee dat iemand achter zijn bureautje al die verlaten ophaalbruggen in de polder bestuurd en mijn dikke kont vol in zijn vizier heeft gehad. Het nadeel van mijn plasprobleem krijgt vandaag een vrolijke wending. Al zijn de kwalen die je gratis bij het moederschap krijgt natuurlijk één doffe ellende.
Lijden
Welke nieuwe moeder heeft er namelijk niet te kampen met dementie light, wallen die met een foundation niet weg te werken zijn en een planning waar je u tegen zegt waardoor je met instortingsgevaar op de bank zit als partnerlief net even wat aandacht wil? Ik maak mij tegenwoordig druk om rimpels en een uitgroei, maar als ik de video-opnames van Tim en Sem terug kijk had ik een bos stro op mijn hoofd en lag ik met een zak chips op de bank. Geen puf om te sporten en vooral geen tijd om dagelijks mijn haar stijl te föhnen. Nee, mijn tijd ging naar de jongens en het huishoudgeld naar de nieuwste babytrend. Met twee reuzenbaby’s had ik een kast vol ongebruikte maatjes en dus zinloos verspilde pakjes. Mijn koopdrang verdween pas jaren later toen ik besefte dat dure merkbroekjes net zo goed stuk gingen en vaker in de was lagen dan dat ze om hun heerlijke kontjes zaten.
Deze oververmoeide moeder had eigenlijk wat meer geld aan zichzelf mogen besteden. Slapeloze jaren vergen namelijk iets van je uitstraling. Roze wolken worden grijze donderbuien, relax-momenten worden vreetaanvallen en in plaats van goede seks deed ik liever een powernap tegen de wasmachine aan.
O ja, sinds mijn moederschap ben ik ook ietwat labieler geworden. Herkenbaar? Dikke tranen om dierenleed en ellende op de televisie, maar ook om iedere scheet die je kind laat. Ik schoot vroeger altijd vol wanneer ze met een blije toet toet vol aardevegen en mondhoeken pindakaas het schoolplein op renden met alweer een knutselwerk in hun handen. Stiekem verlang ik terug naar de tijd van zwarte piet-, beste hulpje-, veter strik- en “ik kan op een potje poepen” diploma’s.
Alles wat met moeite is ontvangen, wordt meer gewaardeerd.
Geschenk
Al die herinneringen van het moederschap zijn onuitwisbaar. Net als die dozijn strepen op mijn buik, want hé; die huid kan echt niet verwerken dat je in een paar maanden dertig kilo rijker bent en een keizersnee valt toevallig net niet in dat leuke bikini-broekje, mocht ik die toevallig ooit aan willen. Natuurlijk kijk je achteraf, ja altijd pas achteraf, met veel dankbaarheid terug naar de beste tijd die je aan hun heb gegeven. Dat ik een zorgzame en hypochondrische controlefreak was, doet even niet ter zake. Tim en Sem zijn mijn leven en je kent de uitdrukking vast: “alles wat met moeite is ontvangen, wordt meer gewaardeerd.” De beelden van mijn drie uur durende persweeën gaan niet van mijn netvlies, maar verdwijnen zodra ik een van die knappe hoofden zie. Trouwens, al lijkt het moederschap soms een lijdensweg, mijn striemen op mijn onderbuik stellen niks voor bij de striemen die Jezus voor ons overhad. Zijn lijdensweg was het grootste geschenk. Ik voel aan mijn buik en overweeg even om een enorme strik op mijn onderbuik te tatoeëren. Van striem naar geschenk. Nee, een tatoeage is geloof ik niet echt mijn ding. Mijn ding is lachen in het leven en soms een potje janken om die loslaat-momenten. Zelfs die in mijn onderbroek. O ja en ik dank God vooral. Voor die twee prachtige hemelse cadeautjes.