Ik geloof (je) niet!

Het fijne van ouder worden, is dat je jezelf niet meer aan anderen hoef te spiegelen, minder goedkeuring nodig hebt en beseft dat je niemand anders hoeft te worden. Aanvaarding en genezing van je zelfbeeld ligt ook niet in de woorden van anderen. Al help je de ander natuurlijk wel met een spiegel van liefde.Ik voel mij soms net Johannes, die anderen graag helpt. Geroepen om, als een stem in de woestijn, te getuigen over het licht. Als blogger deed ik dat ook gretig. In het slagveld van de wereld die elkaar kwetst voelde ik mij geroepen om iets van…

Home sweet home

Het is september en we genieten van ons vakantieadres. Een modern huis met de lekkerste schaduwplekjes en relaxte zitjes. Zo hebben we een terras met een boerenzwaluwnest, hangend onder de veranda. De vogels vliegen eind van de middag rondjes over de olijven vallei waar we op uitkijken. Met hun metaalblauw verendek maken ze korte snelle slagen en plukken ze behendig de insectenbeestjes uit de lucht. Het scheelt, denk ik. Tot dusver ben ik nog niet gestoken.Het nest is in de vorm van een kom en zorgvuldig van klei, modder en stro gebouwd. Hun slaapplaats is het in september misschien niet…

Bloeien met de riemen die je hebt

Het gaat niet over. Nog niet. Ondanks de structuur in de dag en het leren aanvaarden van het verval, heb ik geen controle over mijn tranenkanaal. Fuck the overgang!Zodra ik een puppy of een stel verliefde oudjes in mijn Insta-story zie en de laatste Netflix serie ‘One day’ bingwatch, huil ik. Grip krijgen over mijn weke emoties in de overgang is gedoemd te mislukken.Wijsheid komt er voor in de plaats, dus leg ik mijzelf neer bij de wetenschap dat huilen goed is en ik er stress en cortisol uit jank. Alles voor de zelfzorg. Zeker rond je vijftigste. Houd moed!…

Stilte-tijd

Een psalm door Linda, voor rust Nam ik voor de stilte maar meermomenten van niets moetenDoor de lagen van angstmet mildheid gevoelens begroeten Nam ik voor de stilte maar meertijd om dichterbij te komenVoorbij de schaamte en schuldontmoet ik mijn innerlijke dromen Nam ik voor de stilte maar meerruimte voor Gods aanwezigheidDe liefde die knopen ontward geduldig op de juiste tijd Zijn zalf en kompressenbrengt mijn rusteloze ziel in vredeNam ik maar minder genoegenmet de excuses om tot die stilte te treden

Niksen

Het regent buiten. Haar vriendin kon niet spelen en Merel verveelt zich. “Pap, mag ik bij je liggen?”Peter leest de krant en laat deze even zakken. Hij kijkt haar aan met zijn leesbril op het puntje van zijn neus. “Natuurlijk.” Hij glimlacht en duwt zijn krant opzij. Merel kruipt tegen zijn ontspannen buik aan. Haar armpje slaat ze om hem heen. De buik is zacht en voelt vertrouwd. Zijn ademhaling is ontspannen. “Pap?” “Hmmm… ja…” Peter leest gewoon verder in zijn krant. Ze is het kwijt. Wat ze wilde vragen. Door haar vader te knuffelen, geeft ze zichzelf wat aandacht in de puurste vorm. Dat…